Այդ գիշեր ես անհանգիստ էի, հայացքս բանտախցի ճաղապատ պատուհանին էր ուղղված: Անքննությանս պատճառը մահճակալիս անհարմարավետությունն էր, դրա հետ մեկտեղ բանտախցի կեղտոտությունը , առնետների ազատ ելքումուտքը : Ես չէի կարողանում մտածել դատավարությանս մասին, որը կայացավ հաջորդ առավոտյան: Փորձել էի, բայց անընդհատ մտքերս շեղվում էին: Ինքս ինձ հարց էի տալիս, թե ինչպես պետք է ապրեմ առանց ազատություն, սակայն երբ պետք է հնչեցնեի պատասխանը շեղվում էի, սկսում էի հաշվել պատուհանի երկաթյա ճաղերի թիվը, 2 րոպե հետո նորից վերսկսում էի նույն գործողությունը: Միգուցե պատճառը նրանում էր , որ երբեք չէի մտածել իմ ապագայի մասին, և սովորությունս այդքան կտրուկ փոխել ի վիճակի չէի: Ես շատ երկար սպասեցի լուսաբացին: Առավոտյան ինձ այցելեց բանտապահս, նա ինձ արհամարհում էր , թեև ես համոզված չէի մեղավոր եմ, թե չէ: Ես ինձ անհարմար էի զգում, բանտից դուրս արժեքավոր էի , բայց այդ գորշ պատերի մեջ գտնվելը ինձ իջեցնում էր և ես հենվելու տեղ չունեի:
